Kim był Alfred Wegener?

W liceum dowiadujesz się, że kontynenty nie stały w miejscu przez całą historię Ziemi. Wręcz przeciwnie, nieustannie się poruszają. Alfred Wegener był naukowcem, który się prezentował teoria dryfu kontynentalnego 6 stycznia 1921 roku. Jest to propozycja, która zrewolucjonizowała historię nauki, ponieważ zmodyfikowała koncepcję ziemskiej dynamiki. Od czasu wdrożenia tej teorii ruchu kontynentów konfiguracja Ziemi i mórz uległa całkowitej zmianie.

Poznaj dogłębnie biografia człowieka który opracował tę niezwykle ważną teorię, która wywołała tak wiele kontrowersji. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej 

Alfred Wegener i jego powołanie

Teoria dryfu kontynentalnego

Wegener był żołnierzem armii niemieckiej, profesorem meteorologii i podróżnikiem pierwszej klasy. Chociaż zaproponowana przez niego teoria ma związek z geologią, meteorolog był w stanie w pełni zrozumieć warunki panujące we wewnętrznych warstwach Ziemi i oprzeć swoje wnioski na dowodach naukowych. Potrafił w spójny sposób przedstawić przemieszczenia się kontynentów, opierając się na dość śmiałych dowodach geologicznych.

Nie tylko dowody geologiczne, ale biologiczne, paleontologiczne, meteorologiczne i geofizyczne. Wegener musiał przeprowadzić dogłębne badania pelomagnetyzmu ziemskiego. Badania te posłużyły jako podstawa obecnej teorii tektoniki płyt. Prawdą jest, że Alfred Wegener był w stanie rozwinąć teorię, według której kontynenty mogą się poruszać. Nie miał jednak przekonującego wyjaśnienia, jaka siła jest w stanie go poruszyć.

Dlatego po różnych badaniach popartych teorią dryf kontynentalny, dno oceanów i ziemski paleomagnetyzm, pojawiła się tektonika płyt. W przeciwieństwie do tego, co wiadomo dzisiaj, Alfred Wegener myślał w kategoriach ruchu kontynentów, a nie płyt tektonicznych. Pomysł ten był i nadal jest szokujący, ponieważ jeśli tak, przyniósłby katastrofalne skutki dla gatunku ludzkiego. Ponadto wymagało to śmiałości wyobrażenia sobie kolosalnej siły odpowiedzialnej za przemieszczanie całych kontynentów. To, że tak się stało, oznaczało więc całkowitą rekompozycję Ziemi i mórz w trakcie czas geologiczny.

Chociaż nie mógł znaleźć powodu, dla którego kontynenty się poruszają, miał wielką zasługę w zebraniu wszystkich możliwych dowodów w swoim czasie, aby ustanowić ten ruch.

Historia i początki

Kiedy Wegener rozpoczynał karierę w świecie nauki, był podekscytowany odkrywaniem Grenlandii. Bardzo mu też spodobała się nauka, która była całkiem nowoczesna: Meteorologia. Wtedy pomiar wzorców atmosferycznych odpowiedzialnych za wiele burz i wiatrów był znacznie bardziej złożony i mniej dokładny. Mimo to Wegener chciał zapuścić się w tę nową naukę. Przygotowując się do swoich wypraw na Antarktydę, zapoznał się z długimi programami wędrownymi. Wiedział też, jak opanować używanie latawców i balonów do obserwacji meteorologicznych.

Doskonalił swoje umiejętności i technikę w dziedzinie lotnictwa, aż w 1906 r. pobił rekord świata, wspólnie ze swoim bratem Kurtem. Ustanowił rekord, jakim było 52 godziny lotu bez przerwy. Wszystkie te przygotowania zostały nagrodzone, gdy został wybrany na meteorologa duńskiej ekspedycji, która wyruszyła na północny wschód Grenlandii. Wyprawa trwała prawie 2 lata.

W czasie pobytu Wegenera na Grenlandii podjął szereg badań naukowych z zakresu meteorologii, geologii i glacjologii. W związku z tym można go poprawnie sformułować, aby ustalić dowód, który obaliłby dryf kontynentów. Podczas wyprawy miał pewne przeszkody i ofiary śmiertelne, ale nie przeszkodziły mu one w zdobyciu świetnej reputacji. Uważany był za kompetentnego ekspedycję, a także polarnika.

Po powrocie do Niemiec zebrał duże ilości obserwacji meteorologicznych i klimatologicznych. W roku 1912 odbył kolejną nową wyprawę, tym razem na Grenlandię. Zrobiliśmy to razem Duński odkrywca JP Koch. Wybrał się w długą podróż pieszo wzdłuż pokrywy lodowej.

Po dryfie kontynentalnym

Niewiele wiadomo na temat tego, co zrobił Alfred Wegener po odkryciu dryfu kontynentów. W 1927 roku postanowił podjąć kolejną wyprawę na Grenlandię przy wsparciu Niemieckiego Towarzystwa Badawczego. Biorąc pod uwagę doświadczenie i renomę, jaką zyskała teoria dryfu kontynentów, był on najbardziej odpowiednią osobą do poprowadzenia wyprawy.

Głównym celem było lzbudować stację pogodową co pozwoliłoby na systematyczne pomiary klimatu. W ten sposób można będzie uzyskać więcej informacji o burzach i ich wpływie na loty transatlantyckie. W dziedzinie meteorologii i glacjologii ustalono także inne cele, aby zdobyć wiedzę na temat przyczyn przemieszczania się kontynentów, oprócz badania Appalachy.

Najważniejsza wyprawa do tej pory odbyła się w 1929 roku. Dzięki temu badaniu uzyskano dość istotne dane dotyczące czasu, w którym się znajdowali. I można było wiedzieć, że grubość lodu przekraczała 1800 metrów głębokości.

Jego ostatnia wyprawa

Czwarta i ostatnia wyprawa została przeprowadzona w 1930 roku z dużymi trudnościami od początku. Dostawy z obiektów śródlądowych nie docierały na czas. Zima nadeszła silna i był to wystarczający powód, aby Alfred Wegener starał się zapewnić schronienie. Okolica była nękana przez silne wiatry i opady śniegu, które spowodowały, że wynajęci Grenlandczycy zaczęli pustynię. Ta burza stanowiła zagrożenie dla przetrwania.

Nieliczni, którzy pozostali nad Wegener, musieli cierpieć we wrześniu. Nie mając prawie żadnych zapasów, przybyli na stację w październiku, a jeden z ich towarzyszy prawie zmarzł. Nie był w stanie kontynuować podróży. Rozpaczliwa sytuacja, w której nie było jedzenia ani paliwa (było tylko dwie osoby na piątkę).

Ponieważ zapasy były ograniczone, konieczne było wyruszenie w poszukiwaniu nowych. Wegener i jego towarzysz Rasmus Villumsen powrócili na wybrzeże. Alfred świętował jego pięćdziesiątą rocznicę 1 listopada 1930 roku i następnego ranka wyszedł po zapasy. Podczas poszukiwań zaopatrzenia dowiedziano się, że są silne podmuchy wiatru i temperatury -50 ° C Potem już nigdy nie widziano ich żywych. Ciało Wegenera znaleziono pod śniegiem 8 maja 1931 r., Zawinięte w jego śpiwór. Ani ciała towarzysza, ani jego pamiętnika nie można było odzyskać, gdzie byłyby jego ostatnie myśli.

Jego ciało wciąż tam jest, powoli schodząc do ogromnego lodowca, który pewnego dnia będzie unosił się jak góra lodowa.