Jeśli studiujesz geologię, na pewno o tym słyszałeś grzbiet oceanu. Koncepcja ta jest wyjaśniona w dość złożonym kontekście. Należy do teorii formowania się Ziemi, takich jak: Płyty tektoniczne. Oto teorie leżące u podstaw powstania grzbietów śródoceanicznych.
A to, że grzbiet oceaniczny to nic innego jak podwodne pasmo górskie utworzone przez przemieszczenie płyt tektonicznych. Chcesz poznać pochodzenie, charakterystykę i rodzaje grzbietów oceanicznych, które istnieją na naszej planecie?
Charakterystyka i pochodzenie grzbietu oceanicznego
Kiedy pod oceanami powstaje kilka grzbietów śródoceanicznych, pod powierzchnią morza powstają autentyczne systemy górskie. Największe podwodne pasma górskie na świecie rozciągają się na odległość 60.000 XNUMX kilometrów. Grzbiety oceaniczne oddzielone są basenami oceanicznymi.
Jego powstanie wiąże się z ruchem płyt tektonicznych, które go tworzą. Skorupa ziemska. Osady gromadzące się w podwodnych pasmach górskich są co najmniej dziesięć razy grubsze niż te na kontynencie. To dało początek teorii geosynklinalnej. Teoria ta głosi, że skorupa kontynentalna rośnie dzięki postępującym i masywnym akumulacjom mającym swoje źródło w dawnych geosynklinach i fałdach. Z biegiem czasu stwardniały i połączyły się, tworząc obecne płyty.
Nauka o grzbiety śródoceaniczne Istotne jest zrozumienie jego wpływu na rzeźbę Ziemi.
Struktura grzbietu
Zdecydowana większość z tych podwodnych pasm górskich może dotrzeć mierzą od 2000 do 3000 metrów wysokości. Na ogół mają nierówny teren, z szerokimi zboczami i bardzo wyraźnymi grzbietami. Kiedy te grzbiety mają głęboką szczelinę, nazywa się to tonąca dolina lub szczelina. W szczelinach powstają liczne płytkie trzęsienia ziemi oraz erupcje wulkaniczne, podczas których uwalniane są duże ilości bazaltu.
Bazalty nadają kształt całemu dnie morskiemu. Po bokach grzbietu zwiększa się miąższość skorupy wulkanicznej i miąższość osadów. Istnieją również podwodne wulkany, ale są one rozproszone i samotne. Nie musisz koniecznie znajdować się w szczelinie.
Grzbiety grzbietów można znaleźć poprzecznie przesunięte wzdłuż bardziej rozległych odcinków, które odpowiadają strefom pęknięć. Kiedy napotykamy granicę między dwiema płytami, gorąca, stopiona lawa wypływa na powierzchnię. Po przybyciu schładza się i krzepnie, podczas gdy najstarsza skorupa oddziela się po obu stronach grzbietu.
To jest zawsze przewijane. Dowodem na to jest to, że ruch grzbietów oceanicznych został zmierzony w niektórych częściach Atlantyku. Odnotowano przemieszczenia do dwóch centymetrów rocznie. Z drugiej strony na wschodnim Pacyfiku pomiary przemieszczenia i uzyskano dane z 14 cm rocznie. Oznacza to, że grzbiety śródoceaniczne nie wszędzie poruszają się z tą samą prędkością. Zmiana objętości zatopionych grzbietów powoduje niewielkie zmiany poziomu morza w skali geologicznej. Kiedy mówimy o skali geologicznej, mówimy o tysiącach lat.
Złożoność grzbietu oceanicznego
W grzbietach grzbietów można znaleźć pęknięcia hydrotermalne. Wydobywa się z niej para o wysokiej zawartości minerałów i robi to w temperaturze 350 stopni. Kiedy osadzają się minerały, tworzą one struktury przypominające kolumny, których główną zawartością są związki siarczków metali. Te siarczki są zdolne do podtrzymywania mniej powszechnych kolonii zwierząt. Związki te odgrywają ważną rolę w funkcjonowaniu ekosystemów morskich. Dzięki temu skład wody jest bardziej stabilny.
Nowa skorupa oceaniczna utworzona na grzbietach z częścią górnego płaszcza i górnej skorupy tworzy litosfera. Wszystkie ośrodki morskie rozciągają się na grzbietach śródoceanicznych. Dlatego wiele cech występujących w tych miejscach jest wyjątkowych.
Są przedmiotem wielu badań. Aby lepiej zrozumieć skład i ewolucję grzbietów, bada się lawy bazaltowe. Czy lubczyk Są one stopniowo zasypywane przez osady odkładające się na całej powierzchni. W wielu przypadkach przepływ ciepła jest silniejszy w obrębie grzbietów niż w pozostałych częściach świata.
Bardzo często trzęsienia ziemi występują wzdłuż grzbietów górskich, a przede wszystkim w błędy transformacji. Uskoki te łączą segmenty przesuniętego grzbietu. Trzęsienia ziemi występujące na tych obszarach są szczegółowo badane w celu uzyskania wglądu w wnętrze Ziemi.
Dyspersja grzbietowa
Z drugiej strony istnieje silny związek między głębinami, jakie ma grzbiet oceaniczny ze swoim wiekiem. Ogólnie wykazano, że głębokość oceanu jest proporcjonalna do pierwiastka kwadratowego z wieku skorupy. Teoria ta opiera się na związku między wiekiem a termicznym kurczeniem się skorupy oceanicznej.
Większość ochłodzenia spowodowanego formowaniem się grzbietów oceanicznych nastąpiła około 80 milionów lat temu. W tym czasie głębia oceanu to było tylko 5 km. Obecnie znana jest na głębokości ponad 10.000 XNUMX metrów. Ponieważ chłodzenie jest funkcją wieku, wolno rozprzestrzeniające się grzbiety, takie jak grzbiet środkowoatlantycki, są węższe niż grzbiety szybciej rozszerzające się, takie jak grzbiet Wschodniego Pacyfiku.
Szerokość grzbietu można obliczyć na podstawie szybkości rozprzestrzeniania się. Zwykle rozszerzają się o około 160 mm rocznie, co jest wartością nieistotną w skali ludzkiej. Jednakże w skali geologicznej jest to zauważalne. Najwolniejsze mięśnie grzbietowe to te, które rozpraszają zaledwie 50 mm rocznie, a najszybsze do 160 mm.
Najwolniej rozszerzające się organizmy mają szczelinę, natomiast te najszybciej rozszerzające się jej nie mają. Wolniej rozprzestrzeniające się grzbiety charakteryzują się nieregularną topografią na swoich zboczach, natomiast grzbiety rozprzestrzeniające się szybciej mają znacznie gładsze zbocza.
Jak widać, grzbiet śródoceaniczny jest bardziej złożony niż się wydaje. Jego dynamika jest zdefiniowana przez aktywność naziemna który jest w ciągłym ruchu.
Bardzo fajny!